X
X
top

arashmaziar

In ,

Der Retter ناجی

German below

 

به آرامی قدم برداشت. بدون هیچ تأملی. بدون اینکه حتی تصوری از بعد و قبل و پیش آمد و پس آمد داشته باشد. قدم برداشت. آرام‌آرام تا میانه‌ی رودخانه جاری رفت. و بعد هم چیزی که ما دیدیم، همان تصویر رودخانه بود و خورشید که حالا دیگر غروب می‌کرد. می‌گفتند دلیل کشته شدن سه نفر بوده است. نه که قاتل باشد. نه. اما مقدمات کشتن را فراهم می‌کرده. می‌گفتند در هر مورد، او هم آن گوشه و کنارها پرسه می‌زده. می‌گفتند همیشه بوده و هست و خواهد بود..

********

می‌گفتند آن روزی که آن مرد لاغر عینکی از دفتر کارش بیرون آمد و با آن خوشحالی فریاد زد «کشتمش، کشتمش» او را دیدند که با رضایت خاطری در چهره‌اش مثل وقتی که پدری به فرزندش اعتماد می‌کند از در پشتی خارج شده است. آن روز هم که جسد چاق و بدریخت آن مرد کت‌وشلوار پوشیده‌ی کروات‌زده‌ی کمی فربه را پیدا کردند او بود که چیزی پشتش قایم می‌کرد و با همان احساس رضایت از صحنه‌ی جرم خارج می‌شد. در همه موارد قاتلین با سرخوشی عجیبی و اعتمادبه‌نفس اعتراف می‌کردند. حتی گفتند وقتی آن زن ماشه‌ی تفنگ را کشید و سر سفره‌ی شام به سر آن مردش کمی شلیک کرد همسایه‌ها فریاد شادی شنیدند.

می‌گفتند مرد طبق عادت هر شب، بشقاب غذای چرب و چیلش را که تمام کرد، بشقاب را بالا گرفت و همان‌طور که چهارزانو سر سفره نشسته بود به زن جمله‌ی همیشگی را گفت: «بازم داریم؟» زن هم بشقاب را گرفت تا آشپزخانه رفت و برگشت و با لبخند ملیح کودکانه‌ای تیر را توی سر مرد خالی کرد. بعد هم از مغز مرد و برنجی که در دیس بود توی بشقاب کشید و به عنوان نذری به خانه‌ی همسایه‌ها فرستاد. در همه موارد خیلی قتل اما، هیچ مدرک جرمی پیدا نمی‌شد. آلات قتاله همه ناپدید می‌شدند. اثر انگشت‌ها با دقت زیادی پاک می‌شدند و جرم‌ها به سختی قابل اثبات بودند.

********

شایعات زیاد بود. خیلی‌ها می‌گفتند او پیامبر ۱۳۴,۰۰۱ بود. بعضی‌ها می‌گفتند او را هیچ‌کس ندیده است. بعضی‌ها می‌گفتند انسان رئوفی است. هر سه قاتل وجود او را و دست داشتنش در قتل‌هایشان را انکار می‌کردند. آفتاب غروب می‌کرد. رودخانه در جریان بود. و هیچ وقت ندانستیم که وقتی با قدم‌های مصمم به داخل آب می‌رفت، زیر لب با خودش چه می‌گفت. حتی چهره‌اش را ندیدیم و ندانستیم که همان حس رضایت در چهره‌اش بود یا سرخی غروب غمگینش می‌کرد

کلن ۲۰۱۸

Er ging langsam. Ohne jedes Zögern. Ohne auch nur eine Vorstellung von Vorher und Nachher, von Geschehen und Folge zu haben. Er ging. Langsam, langsam bis zur Mitte des Flusses, bis in die Strömung hinein. Und dann war das Einzige, was wir sahen, das Bild des Flusses und die Sonne, die nun schon unterging. Man sagte, er sei die Ursache für den Tod von drei Menschen gewesen. Nicht, dass er ein Mörder gewesen wäre. Nein. Aber er habe die Voraussetzungen für das Töten geschaffen. Man sagte, bei jedem Fall sei er auch dort gewesen, an den Ecken und Rändern umherstreifend. Man sagte, er sei immer da gewesen und sei es noch und werde es sein.

********

Man sagte, an jenem Tag, als der dürre Mann mit der Brille aus seinem Büro kam und voller Freude rief: „Ich habe ihn umgebracht, ich habe ihn umgebracht!“, habe man ihn gesehen, wie er mit einer Gelassenheit im Gesicht, wie wenn ein Vater seinem Kind vertraut, durch die Hintertür hinausging. Auch an dem Tag, als man die dickliche Leiche jenes Mannes fand, gekleidet im Anzug mit Krawatte, habe er etwas hinter seinem Rücken versteckt und sei mit demselben Ausdruck von Zufriedenheit vom Tatort weggegangen. In allen Fällen hätten die Mörder mit einer seltsamen Heiterkeit und großem Selbstvertrauen gestanden. Man sagte sogar, als jene Frau den Abzug der Pistole betätigte und beim Abendessen auf ihren Mann schoss, hätten die Nachbarn Freudenschreie gehört.

*******

Man sagte, der Mann habe wie jeden Abend seinen Teller mit fettigem Essen geleert, den Teller hochgehoben und, während er im Schneidersitz am Esstisch saß, seiner Frau den gewohnten Satz gesagt: „Haben wir noch mehr?“ Die Frau nahm den Teller, ging in die Küche und kam zurück, und mit einem milden, kindlichen Lächeln streckte sie ihn mit einer Kugel in den Kopf nieder. Danach schöpfte sie vom Gehirn des Mannes und dem Reis, der in der Schüssel war, auf den Teller und schickte es als Opfergabe zu den Nachbarn. In allen Fällen gab es viele Morde, aber keine Beweise. Alle Tatwaffen verschwanden. Fingerabdrücke wurden sorgfältig beseitigt, und die Taten waren nur schwer nachzuweisen.

Es gab viele Gerüchte. Viele sagten, er sei der Prophet 134.001. Manche sagten, niemand habe ihn je gesehen. Manche sagten, er sei ein gütiger Mensch. Alle drei Mörder leugneten seine Existenz und seine Beteiligung an ihren Taten. Die Sonne ging unter. Der Fluss floss weiter. Und wir haben niemals erfahren, was er murmelte, als er mit entschlossenen Schritten ins Wasser ging. Wir sahen nicht einmal sein Gesicht und wussten nicht, ob derselbe Ausdruck von Zufriedenheit darin lag oder ob ihn die Röte des traurigen Sonnenuntergangs färbte..

Köln 2018

In

Fake Messiah

German below

بیدار شد. این سینهٔ لعنتی دوباره تیر می‌کشید. چشم‌هایش دوباره داغ شده بودند. تمام سرش هم تیر می‌کشید. سرفه کرد؛ چندین سرفهٔ پیاپی. مدتها بود که به محض بیدار شدن تمام این دردها به سراغش می‌آمدند. به زور از تخت بیرون آمد. صورتش را با دست راستش مالید و دستی هم روی سرش کشید. بلند شد. قهوه‌اش را درست کرد و ریخت توی لیوان. جرعه ای که نوشید، کمی آرام شد.کرخت بود، انگار سال‌ها بود که یخ زده باشد. پنجره را باز کرد. هوای تازه با صدای پرندگان به درون آمد. قهوه را تمام کرد. از این‌که کسی نبود که به او سلام و صبح‌بخیری بگوید احساس ناراضی نبود.  شب بود و هوا هنوز تاریک بود. تصمیمش را گرفته بود. از خیلی وقت پیش تمام لحظات را برای خودش ساخته بود، مرور کرده بود، چیده بود..

تا جنگل از خانه‌اش راهی نبود. لباس پوشید و بیل و کلنگی را که از مدتها پیش خریده بود روی دوشش انداخت و بیرون رفت. دوباره سرفه‌اش گرفت. دست چپش را روی سینه‌اش گذاشت و سرفه‌ها را لعنت کرد. حملهٔ سرفه‌ها که تمام شد، اخم صورتش دوباره رفت و همان حالت نیمه‌خواب‌آلودِ بی تفاوت به چهره‌اش بازگشت. ریشش کمی در آمده بود. چشم‌هایش از ناراحتی طولانی خبر می‌دادند. صورتش کمی تکیده بود و نگاهش خالی. به جنگل که رسید، بدون تأمل به جایی رفت که از مدتها پیش می‌شناخت. جایی بین درخت‌های انبوه. کمی به خاک خیره شد. دوباره تصوراتش را مرور کرد. ساکش را زمین گذاشت. بیل را بیرون آورد. نوک بیل را روی خاک گذاشت. با پای راستش فشار داد. خاک را شکافت. و درست مثل اولین لحظهٔ تصورش شروع به کندن کرد. اولین چالهٔ کوچک را کند. لبخند نمی‌زد. ناراحت هم نبود.

عمیق‌تر کند. در تصوراتش همیشه خودش را از بیرون می‌دید، با لباسی سفید و ریشی بلندتر از آن‌که داشت. یک‌بار خواب دیده بود که به‌جای زمین، با بیل و کلنگ ملحفهٔ سفیدی را می‌کند. ادامه داد. کمی عرق کرده بود. هوا، هوای خنک شب بود. باز هم کند. آنقدر ادامه داد تا که گودال به اندازه ای شد که می‌خواست؛ درست همان‌طور که دیده بود. لباسش سفید نبود، بدون ذره‌ای از آن شاعرانگی که در تصوراتش می‌دید. چاله در مقابلش بود. کثیف شده بود، عرق کرده بود. با یک پا وارد چاله شد، پای دیگرش را گذاشت. خم شد و نشست. به پاهایش نگاه کرد، به دست‌هایش، و دراز کشید و نفسی عمیق کشید. به آسمان نگاه کرد. ستاره‌ها را ندید. در تصوراتش خودش را از بالا می‌دید. در تصوراتش آسمان پر از ستاره بود. در تصوراتش، چشمانش را که می‌بست، همه‌چیز مثل یک فیلم تمام می‌شد.

در تصوراتش، همه‌چیز آن‌قدر معمولی و بی‌تفاوت نبود. خواب او، خواب معمولی نبود. باید کمی شاعرانه‌تر می‌بود. باید کمی مهم‌تر می‌بود. او در واقعیت، آن‌جا، وسط جنگل، کثیف و عرق‌کرده خوابیده بود. صبح که می‌شد کسی پیدایش می‌کرد و می آمدند و جسمی را که از او مانده بود می‌بردند و… تمام. نه، این نباید می‌بود.

از گودال بیرون آمد. گرگ‌ومیش بود. به خانه بازگشت. چیزی در گلویش بود؛ چیزی که بغض نبود، چیزی که نه درد داشت، نه راحتش می‌گذاشت. به خانه رسید. بیل و کلنگش را همان‌جا در جنگل رها کرده بود. لباس‌هایش را کند، دوش گرفت، لباس سفید پوشید.  خودکاری را لبهٔ لبش گذاشت و تصور کرد مثل تمام فیلم‌ها پیش از مرگ یا باید سیگار کشید یا پیپ. آینهٔ قدی را آورد و کنار تخت گذاشت. موسیقی فیلم را هم آماده کرده بود: بخشی از پاسیون یوحنّا.

دراز کشید. به آینه خیره شد. خودش را دید. برخلاف تصوراتش گریه نکرد. تنها کاری که کرد این بود که به صورت مسخره‌اش لبخند بی‌جانی زد. خوابید، ساعت‌ها خوابید. به آینه نگاه کرد، تصوراتش را انکار کرد، خودش را انکار کرد. تمام شب قبل را انکار کرد.

درد سینه‌اش بود، درد سرش هم بود، اما خودش از رختخواب بیرون آمد. کسی جنازهٔ بوگرفته‌ای بعد از مرگ شاعرانه‌اش را پیدا نکرد. خودش بیدار شد. خیلی غیرشاعرانه، خیلی معمولی بیدار شد. نه پیپ داشت، نه ریش بلند، و خاطرهٔ ستاره و بیل و کلنگ فراموش شده بود.

کلن ۲۰۱۷.

Er wachte auf. Diese verdammte Brust zog wieder. Seine Augen brannten erneut. Auch sein ganzer Kopf pochte. Er hustete; mehrere Hustenstöße hintereinander. Schon lange war es so, dass all diese Schmerzen sofort nach dem Aufwachen über ihn kamen. Mühsam kam er aus dem Bett. Er rieb sich das Gesicht mit der rechten Hand und fuhr sich mit der Hand über den Kopf. Er stand auf. Machte sich einen Kaffee und goss ihn in ein Glas. Ein Schluck beruhigte ihn ein wenig. Er war träge, als wäre er seit Jahren eingefroren. Er öffnete das Fenster. Frische Luft kam mit dem Klang der Vögel herein. Er trank den Kaffee aus. Er war nicht unzufrieden darüber, dass niemand da war, der ihn grüßte und ihm einen guten Morgen wünschte. Es war Nacht und noch dunkel. Er hatte seinen Entschluss gefasst. Schon lange hatte er alle Momente für sich selbst entworfen, durchgespielt, zurechtgelegt.

Bis zum Wald war es von seinem Haus nicht weit. Er zog sich an, nahm die Schaufel und den Pickel, die er schon vor langer Zeit gekauft hatte, auf die Schulter und ging hinaus. Wieder bekam er Husten. Er legte seine linke Hand auf die Brust und verfluchte die Hustenanfälle. Als die Attacke vorbei war, wich das Runzeln seiner Stirn, und derselbe halb-schläfrige, gleichgültige Ausdruck kehrte in sein Gesicht zurück. Ein wenig Bart war ihm gewachsen. Seine Augen erzählten von langem Unbehagen. Sein Gesicht war etwas eingefallen, sein Blick leer. Als er den Wald erreichte, ging er ohne Zögern an einen Ort, den er schon lange kannte. Einen Platz zwischen dicht stehenden Bäumen. Er starrte kurz auf den Boden. Wieder ließ er seine Vorstellungen durch den Kopf gehen. Er stellte seine Tasche ab. Holte die Schaufel heraus. Setzte die Spitze der Schaufel in den Boden. Drückte mit dem rechten Fuß. Die Erde brach auf. Und er begann zu graben, genau so wie in seiner ersten Vorstellung. Das erste kleine Loch grub er. Er lächelte nicht. Traurig war er auch nicht.

Er grub tiefer. In seinen Vorstellungen hatte er sich immer von außen gesehen, in weißer Kleidung und mit längerem Bart, als er ihn hatte. Einmal hatte er geträumt, er würde nicht Erde, sondern ein weißes Leintuch mit Schaufel und Pickel aufreißen. Er machte weiter. Er schwitzte ein wenig. Die Luft war die kühle Nachtluft. Wieder grub er. So lange, bis die Grube so groß war, wie er sie wollte; genau so, wie er es gesehen hatte. Seine Kleidung war nicht weiß, ohne jede Spur jener Poetisierung, die er sich ausgemalt hatte. Die Grube lag vor ihm. Schmutzig war er geworden, verschwitzt. Mit einem Bein stieg er in die Grube, setzte das andere nach. Er beugte sich, setzte sich. Sah auf seine Beine, auf seine Hände und legte sich hin, atmete tief ein. Er blickte zum Himmel. Die Sterne sah er nicht. In seiner Vorstellung sah er sich von oben. In seiner Vorstellung war der Himmel voller Sterne. In seiner Vorstellung, wenn er die Augen schloss, endete alles wie ein Film.

In seinen Vorstellungen war alles nicht so gewöhnlich und gleichgültig. Sein Schlaf war kein gewöhnlicher Schlaf. Er hätte poetischer sein müssen. Er hätte bedeutender sein müssen. Doch in Wirklichkeit lag er da, mitten im Wald, schmutzig und verschwitzt. Am Morgen würde ihn jemand finden, und sie würden kommen und den Körper, der von ihm übrigblieb, mitnehmen, und … Schluss. Nein, so durfte es nicht sein.

Er stieg aus der Grube. Es dämmerte. Er kehrte nach Hause zurück. Etwas steckte ihm im Hals; etwas, das kein Kloß im Hals war, etwas, das weder Schmerz war noch ihn in Ruhe ließ. Er kam nach Hause. Schaufel und Pickel hatte er im Wald zurückgelassen. Er zog seine Kleidung aus, duschte, zog weiße Kleidung an. Er hielt sich einen Kugelschreiber an die Lippe und stellte sich vor, dass man wie in allen Filmen vor dem Tod entweder rauchen oder eine Pfeife haben müsse. Er stellte den Ganzkörperspiegel neben das Bett. Die Filmmusik hatte er auch vorbereitet: einen Abschnitt aus der Johannes-Passion.

Er legte sich hin. Starrte in den Spiegel. Sah sich selbst. Entgegen seiner Vorstellung weinte er nicht. Das Einzige, was er tat, war, seinem lächerlichen Gesicht ein lebloses Lächeln zu schenken. Er schlief, stundenlang. Schaute in den Spiegel, verleugnete seine Vorstellungen, verleugnete sich selbst. Verleugnete die ganze Nacht davor.

Da war sein Brustschmerz, da war auch sein Kopfschmerz, aber er stand selbst aus dem Bett auf. Niemand hatte eine stinkende Leiche nach seinem poetischen Tod gefunden. Er wachte selbst auf. Ganz unpoetisch, ganz gewöhnlich wachte er auf. Keine Pfeife, kein langer Bart, und die Erinnerung an Sterne, Schaufel und Pickel war vergessen.

Köln 2017.

In

Ferris Wheel چرخ فلک

German below


زمین می‌لرزید. قلب‌های زیادی بودند، همه با تپشی تند. زمین کوچک شده بود. رازهای زیادی بودند. رازها به ما راه می‌دادند تا از میانشان بگذریم. برای او که نه داس داشت و نه ردای مشکی، نه تپش قلب من و نه رازهایم هیچ اهمیتی نداشت.

به من خیره شده بود، انگار که فقط چشمانش به من نگاه کنند و فکرش جای دیگری باشد. گفتم: چند سالی از آشنایی من می‌گذرد، نه؟

انگار از صدای من به خود آمده باشد، سرش را به زیر انداخت و مختصر گفت: بله. گفتم : می‌دانی که دوستت ندارم. شاید من تنها کسی نباشم که از تو دل خوشی ندارد. باید غمگین باشی، نه؟

چیزی نگفت.

گفتم تا به حال “خوش آمدی” هم شنیده‌ای؟

همانطور که سرش را پایین انداخته بود، گفت: بله.

گفتم: دو به شک نبودی وقتی دست توی دست پسرک از روی چرخ و فلک بازار کریسمس پریدی ؟

گفت: دوستش داشتم.

ـ دوستش داشتی؟
– بله، پسرک را دوست داشتم.
– او چطور؟ او هم تو را دوست داشت؟

چیزی نگفت. جلوتر رفتیم. زمین کوچک شده بود. گردی زمین را حس می‌کردم. دست‌هایش را جلو آورد. گفتم: اگر دست‌های من هم کافی بود، چرخ و فلک از کجا پیدا کنیم؟

زیر پایمان می‌لرزید. رازها به ما راه می‌دادند و من به سختی می‌شنیدم او چه می‌گفت. چیزی نامفهوم گفت و دوباره سرش را پایین انداخت. چرخش زمین را حس می‌کردم. سرم داشت گیج می‌رفت. از او پرسیدم: پسرک سرگیجه داشت؟
گفت: نمی‌دانم، نپرسیدم.
سرش را بالا آورد و این بار نگاهم کرد. چشم‌هایش خیس بود. گفت: اگر بگویم دوستت دارم چه می‌کنی؟
سرگیجه داشتم. زمین خیلی تند می‌چرخید. پاسخی ندادم. دست‌هایش را گرفتم. گرمی دست‌هایش را که حس کردم دیدم انتهای گردی سیاره ی ما پدیدار شد.

گفتم : سرگیجه دارم. چیزی نگفت. دست‌هایم را فشرد و از بین تمام قلب‌ها و رازها پریدیم.

Die Erde zitterte. Es waren viele, viel zu viele Herzen dort. Sie alle schlugen ungewöhnlich schnell. Die Erde wurde kleiner als normalerweise. Dort waren Geheimnisse, viel zu viele Geheimnisse. Die Geheimnisse öffneten uns einen schmalen Weg. Sie ließen uns durch sie gehen.

Für ihn, der keine Sichel und kein schwarzes Gewand hatte, waren weder mein Herzschlag noch meine Geheimnisse wichtig.
Er starrte mich an, aber nur mit seinen Augen, die Gedanken schienen anderswo zu sein.
Ich fragte ihn: Wir kennen uns schon seit einigen Jahren, richtig?

Es schien, dass meine Frage ihn aus seinen Gedanken erweckte. Er neigte seinen Kopf und antwortete kurz angebunden: ja.

Ich fragte: Hattest du keine Zweifel, als du die Hände dieses Jungen genommen hast und mit ihm vom Riesenrad auf dem Weihnachstmarkt gesprungen bist?

Er sagte: Ich habe ihn geliebt.
– Du hast ihn geliebt?
– Ja, ich liebte diesen kleinen Jungen.
– Was ist mit ihm, hat er dich auch geliebt?

Er sagte nichts.

Wir gingen weiter, die Erde wurde kleiner, ich fühlte ihre Rundheit.
Er brachte seine Hände in die Nähe von meinen.
Ich sagte: Selbst wenn meine Hände genug wären, wie finden wir jetzt ein Riesenrad? Ich fühlte die Rundheit der Erde, mir wurde schlecht davon.

Ich fragte ihn: war dem Jungen schlecht?
Er sagte: Ich weiß es nicht, ich habe ihn nicht gefragt.
Er schaute mir wieder in die Augen: Seine Augen waren nass. Er sagte: Was würdest du machen, wenn ich dir sagen würde, dass ich dich liebe?

Mein Kopf drehte sich. Ich antwortete nicht. Ich nahm seine Hände. Ich fühlte die Wärme seiner Hände, ich schaute und konnte das Ende des kleinen Balls sehen, auf dem wir gingen.

Ich sagte: Mein Kopf… ich möchte mich übergeben…

Er sagte nichts. Er drückte sanft meine Hände. Die Geheimnisse sahen uns sanft an und zeigten uns mit ihren vielen Fingern den Weg.

Wir sprangen…
Köln, 2019

In

Kurzgeschichte: Ahornbaum داستان کوتاه: درخت افرا

German below

اگرفقط آن ترمزلعنتی را چند صد مترجلوترکشیده بودم،شاید اوامروززنده بود. شاید اگر سرعتم کمتر بود، اگر به دستور و جدول زمانی قطارها بی توجه بودم، شاید او زنده بود. دیگران می گویند بی جهت خودم را سرزنش می کنم. می گویند او خودکشی کرد. اما من باورم این نیست. با یک اهرم، با کشیدن ساده یک اهرم لعنتی می توانستم کاری کرده باشم که او امروز نفس بکشد.

***

به مادربزرگ مانی جان می گفتیم. او که رفت همه چیز عوض شد. او که رفت همه رفتند. او که رفت ، خانه خالی شد. به اینها اعتقادی ندارم، اما او که رفت درخت یاس هم دیگر عطر نداشت. درخت افرا پژمرد، چهره ی باغچه ی کوچک زرد شد، بیمار شد، یا به قول فروغ، ذهن باغچه از خاطرات سبز تهی شد و باغچه و خانه ، شد تصویر سبز و زرد تنهایی.

***

آن روز مثل همیشه یونیفورم پوشیدم و ظرف غذایم را برداشتم و از در خانه بیرون زدم. هوا  مثل همیشه گرفته بود. یاد حرف پدر افتادم که می گفت آنجا آنقدر باران می آید که کپک می زنی. از تصور کپک زیر یونیفورم چندشم شد و سعی کردم این تصویر را فراموش کنم. از خانه تا ایستگاه قطار خیلی راه نبود. جایی در بین راه وارد کافه ی کوچکی شدم. قهوه ای خریدم و باز راهی شدم. آن روز نه خوشحال بودم نه ناراحت. حالم مثل همیشه بود. کمی بی تفاوت . وقتی به ایستگاه قطار رسیدم جدول را از دوستم هنریک که مسئول برنامه قطارها بود گرفتم و در سکو منتظر ماندم که قطار برسد. جمعه بود. مثل همیشه خانه ی مانی جان جای دور هم جمع شدن خانواده بود. به هیچ بهانه ای دوره هم جمع می شدند. غذاهای رنگین می خوردند و از این در و آن در می گفتند. پدر همیشه در این جمع ها شادابتر از معمول بود. با من هم خیلی مهربانتر می شد. نه که مهربان نبود ، اما صمیمی تر می شد. یادم می آید که آن شب من و دیگر بچه های فامیل در تراس بزرگ حیاط فوتبال بازی کردیم. درخت افرا هم بود. دانه هایش می رقصیدند و دایره وار به خاک باغچه می رسیدند. افرا خوش بود. دلش با مادر بزرگ بود. آن شب هم مادر بزرگ بود، هم پدر بود ، هم بوی یاس.
***

قطار رسید. مانند همیشه با کمی تاخیر. با راننده ی قبلی سلام و خوش و بش مختصری کردم و جایش را گرفتم. نشستم روی صندلی و منظره بی‌روح ریل در مقابلم دیدار شد. دو خط موازی که بی‌هیچ کشش و شوقی کنار هم می‌روند، می‌روند و می‌گذرند و نمی‌خواهند به هم برسند. از شهر که خارج شدم سرعت را بالا بردم. این روال معمول بود در غیر این صورت جدول زمانی به هم می‌ریخت و تأخیرها بیشتر و ب inیشتر می‌شدند. حالا که فکر می‌کنم چهره‌اش را خیلی واضح دیدم. صورت بچگانه و کوچکی داشت. حتما لبخند زیبایی هم داشت. در آن لحظه نمی‌خندید. موهایش طلایی بود، چشمانش سبز بودند. حالا که فکر می‌کنم حتی به من نگاه نکرد. قبل از این‌که با آرامش بپرد، در چشمانم خیره شد و من آن ترمز لعنتی را دیر کشیدم. خیلی خیلی خیلی دیر.

***

گفتم که به این ‌ها اعتقادی ندارم. اما یاس حیاط ما خودش نمرد. خودش خودش را پرت نکرد. همه‌اش تقصیر مادر بزرگ بود. اگر مانی جان آن ترمز لعنتی را کشیده بود، بوی یاس در موهای طلاییش می‌پیچید و دانه‌های افرا رقصان روی زمین سبز می‌افتادند.

Ahornbaum

Wenn ich nur ein paar hundert Meter früher diese verdammte Bremse gezogen hätte, vielleicht würde sie heute noch leben. Wenn ich vielleicht langsamer gefahren wäre, wenn ich den Fahrplan und die Anweisungen ignoriert hätte – vielleicht würde sie leben. Andere sagen, ich gebe mir selbst grundlos die Schuld. Sie sagen, sie habe Selbstmord begangen. Aber das glaube ich nicht. Mit einem Hebel, mit einem einfachen Zug an einem verdammten Hebel hätte ich etwas tun können, das sie heute am Leben gehalten hätte.

********************

Wir nannten Großmutter immer Maanijan. Als sie ging, veränderte sich alles. Als sie ging, zerstreute sich alles. Als sie ging, wurde das Haus leer und leblos. Ich glaube nicht an solche Geschichten, aber als sie ging, roch unser Jasminbaum im Garten nicht mehr. Unser Ahornbaum verdorrte, das Gesicht unseres kleinen Gartens wurde gelb, er wurde krank – oder wie Forough sagte: Der Geist des Gartens war seiner grünen Erinnerungen beraubt, und der Garten und das Haus wurden zum Inbegriff des grünen und gelben Alleinseins.

********************

An jenem Tag trug ich wie immer meine Uniform, nahm meine Brotdose und ging zur Tür hinaus. Das Wetter war trüb. Wie immer. Ich erinnerte mich an den Ausdruck meines Vaters, der sagte, dass es dort so viel regnet, dass man Schimmel ansetzt. Der Gedanke an Schimmel unter meiner Uniform ekelte mich, und ich versuchte, diesen Satz zu vergessen. Es war nicht weit vom Haus zum Bahnhof. Ich hielt in einem kleinen Café auf dem Weg. Ich trank einen Kaffee und ging dann weiter. An diesem Tag war ich weder glücklich noch traurig. Ich fühlte mich wie immer, neutral. Als ich am Bahnhof ankam, holte ich mir den Fahrplan von meinem Freund, der für die Züge zuständig war, und wartete auf dem Bahnsteig auf den Zug.

 

********************

Es war Freitag. Wie immer war Maanijans Haus der Ort, an dem sich die Familie versammelte. Sie kamen zusammen, ohne besonderen Grund. Sie aßen bunte Speisen und plauderten über alles Mögliche. Papa war bei diesen Treffen immer lebhafter und fröhlicher als sonst. Er war auch viel liebevoller zu mir. Nicht, dass er sonst nicht liebevoll gewesen wäre, aber wir kamen uns näher. Ich erinnere mich an jenen Abend – ich und die anderen Kinder der Familie spielten Fußball auf der großen Terrasse im Hof. Da stand auch ein Ahornbaum. Seine Samen tanzten und schwebten Spiralförmig auf die Erde des Gartens. Der Ahorn war lebendig. Er war sich sicher wegen Großmutter. In jener Nacht waren alle drei da – Großmutter, Papa und der Duft von Jasmin.

********************

Der Zug kam an. Wie immer mit etwas Verspätung. Ich tauschte ein kurzes Grußwort mit dem vorherigen Fahrer und nahm seinen Platz ein. Ich setzte mich auf den Sitz und der leblose Blick auf die Schienen vor mir erschien. Zwei parallele Linien, die nebeneinander herlaufen – ohne Spannung, ohne Aufregung. Sie bewegen sich, sie ziehen vorbei, und sie wollen sich nicht treffen. Sobald ich die Stadt hinter mir gelassen hatte, erhöhte ich das Tempo. Das war die übliche Routine – sonst würde der Fahrplan durcheinander kommen und die Verspätungen würden sich

häufen. Jetzt, wo ich darüber nachdenke, sah ich ihr Gesicht ganz deutlich. Sie hatte ein kindliches, süßes Gesicht. Sie muss ein wunderschönes Lächeln gehabt haben – aber in diesem Moment lächelte sie nicht. Ihr Haar war golden, und ihre Augen waren grün. Jetzt, wo ich darüber nachdenke – sie sah mich doch an. Bevor sie ruhig sprang, sah sie mir in die Augen und ich zog diese verdammte Bremse zu spät. Viel, viel, viel zu spät.

********************

Ich sagte, ich glaube nicht an solche Dinge. Aber der Jasmin in unserem Garten war nicht von selbst gestorben. Er war nicht von selbst gesprungen. Es war alles Großmutters Schuld. Wenn Maanijan diese verdammte Bremse gezogen hätte, hätte sich der Duft von Jasmin in ihrem goldenen Haar verwirbelt und die Samen des Ahorns hätten tanzend den grünen Boden berührt.

 

Köln 2021

 

In

Booklet Text of the CD “Taste the Best” 2019

Words to the heat of deeds too cold breath gives
Shakespeare, Macbeth

“The Concept” is perhaps the term that I mostly thought of when I wanted to do this recording, my first recording ever. The question that then arose is: what do I want to portray as a concept? How perfect should the sculpture of a face be that really does not belong to me? Or rather, what should “I” present from the scores written by others? And what is my hammer and chisel for making this sculpture?

Music lives in time. Notations are more like tombstones. If the “performance” were an act of resurrection, a recording would be, so to speak, a sculpture of the “moment” and the movement of time, or if music had a life for itself, it would be a picture of a mummy.

With this first pessimistic impression, I started a small search in my mind. A quick search in the recording literature makes clear that at the same time these sculptures have photographed one moment of a life that for years can carry the breathing of the once lived. The live recording of Mahler’s Fourth Symphony by Willem Mengelberg is anything but a mummy, just as any recording by Carlos Kleiber. Even in today’s “Zeitgeist” such lively recordings can be found, specially in the field of the unfortunately so called “Early Music”. So, I see it as my task to stop time, while presenting the concept of time.

In a conversation with the Iranian photographer Ako Salemi I became aware of the works of the famous photographer Henri Cartier Bresson. Bresson creates a kind of interlaced work of art by, for example, photographing the artist Alberto Giacometti at the right moment next to one of his sculptures, which also has a running posture. The first living subject that I had was the music that was dear to my heart by J.S. Bach and his incredibly creative sons to one of the most humorous composers of all time, L.v. Beethoven, and a very lively and humane suite by A. Schönberg.

In my recording, I tried to run the music of these composers and tried to photograph them, following the example of Bresson. In this experiment, the role of Giacometti is given by the music, but I still feel very far from taking a camera like Bresson in my hand.

The choice of pieces is not linked to an intellectual concept. The fantasies by W.F. and C.P.E. Bach had a prelude-like character to me from the beginning when I started to read them, which convinced to use them as quasi-preludes to the two cycles of variations. The idea was to combine more freely composed pieces with the more stringent variations, but it must also be said that the two variation cycles by C.P.E. Bach and Beethoven both lead to free fantasies toward the end.

The choice of instruments is limited by a simple idea: from among the instruments available to me, Paul McNulty’s copy of a Walter piano was the most appropriate for the texture, sharpness, and articulation of the pieces in the first half of the recording. It was clear to me that, historically speaking, this instrument would not be the most accurate piano for the two sons of Bach, but I am also convinced that this decision will not harm the music.

The choice of the Blüthner grand piano from 1905 was first associated with my love for the Suite op. 25 by Arnold Schönberg. In my opinion, the suite suffers from the reputation of being seen as the first completely dodecaphonic piece by Schoenberg, and the immediate absurd judgement to rate it as a purely mathematical piece that breaks down “romantic” traditions. The absolutely humane and Brahms-inspired method of composition in this suite is immediately obvious. The classical structure of the movements, the intensity of the intervals and the importance of harmony are no less expressive than the late Romantic music literature. The warmth and, at the same time, clarity of the sound of the Blüthner grand piano was a great help to me in trying to get closer to this idea.

In conclusion, it could be said that when a recording is released, it is no longer a part of the artist. If it creates its own life, hopefully, it can share this life with its audience, and even if not, the image of a once-in-a-lifetime movement will remain, like a painting hanging on a wall. The artist is no longer the same as at the time of the recording and will continue observing the flow of time.

Arash Rokni

In

Zwei Blumen für Arash By Pau Fernandez Benlloch

1. Phantom Texts – Words Snapshots

Exordium

Ceci n’est pas un CD-booklet. Well, it obviously is. But we right away thought of what the painter said: Is a milk bottle, then, the symbol of milk? Therefore, what was the point in our digitalized, holographic, virtual world – yes, it was necessary to include a bit of what I call the “world general/don’t-mean-anything explanations” – to fully reproduce information which can be found on a more free, plural and direct way through Internet? Furthermore, what is the point at all to try to describe music in words for an audience which surely knows what is going on in this CD? Let us enjoy the sensuous pleasure of hearing and let’s reserve these following lines to dive into the mysterious words which inhabit the title of this collection of sounds of all kinds and forms, from futuristic nights to American dance halls, from verses of love poetry to crude sarcasm. A myriad of expressions.

Stimulation/Expression/Mimesis (I)

Aus-druck. Ex-pression. Pressing out, ultimately. But one presses against something, not out. Or is it that when pressing out, one is pressing against something? What is that something then? Audiences, stage fright, cultural industry? Would it be that one, instead, presses in to find what should be expressed and, when found, the pressing hand goes to the side and everything which was kept under the chaotic order of the forcefully minimized space simply jumps out? It would then be instead an inverse ex-pression, a description of a project of action, an Inner-druck – Aus-sprung.

Advertisement: We are performers. We work on stage. That’s our point-of-view-shot location. That’s where the snapshots are taken from and of. Everything that remains behind the curtain are spectral appearances, forerunners which condition our whole body, but don’t give a hand in survival situations. We are being savagely thrown out (ex-pressed) towards a minefield or towards heaven, depends on the day. Perhaps a concert shouldn’t be that after all, or if it is, then expressing seems the right word. But that’s another issue.

Minefield (Ratespiel)

 A musician cannot move others unless he too is moved.
He must (…) feel all of the affects that he hopes to arouse in his audience, for the revealing of his own humour will stimulate a like humour in the listener.
Good performance (…) occurs when one hears all notes (…) played in correct time with fitting volume produced by a touch which is related to the true content of a piece.

 

I consider that music is, by its very nature, essentially powerless to express anything at all (…). Expression has never been an inherent property of music. (…) 
For the phenomenon of music is nothing other than a phenomenon of speculation (…) [on] sound and time.

 

The aporia of art between regression to real magic and surrender of the mimetic impulse to thing-like rationality helps formulate art’s law of movement; (…) The process which every work of art represents is as deep as it is because mimesis and rationality are irreconcilable.

 

Truth (?)

…the true content of the piece. Let’s face a double hypothesis.

Is it true, as honest, real feelings? Then we are before a theory of performative acts, in which what counts is not the work, or the traditions, not even the audiences – on a first step –, but being fully on stage. Believing fully in the illusionary act of standing in an elevated platform and passing out objects of thought and sensuality. Illusionary in all its possible polysemes and digressions. A theatrical theory, after all.

If true means truth – unidirectional movement, totalizing vector – then dots and lines on a page become traces of hidden meanings in which we stand as mediums between spectra and materiality. Or, not even that, they could rather be positive facts to be displayed and reproduced infinitely.

What if performance is a provisional truth? What if what counts is the possibility and conditions to allow Inner-druck – Aus-sprung? What if dots and lines were actually signs, symbols and games, resignifiable, polysemic, historical? What if performance wouldn’t happen on stage but at our kitchen?

But what about the content of that truth?

 

Feelings/Speculation (Mille Plateaux)

If machines and factories would have not existed, if people would have not cut King’s head, if my nation would not be a nation, I would not be here. Because I am not anymore part of slavery or servitude. I am an individual with right to feel, that defines me. Das Verstand irrt, das Gefühl nicht. The world is as it is, because I see it through my eyes. It is my world, my real world which I share with you all. But what if a machine which could take exact reproductions of reality would be invented? What if factories were full of misery and poverty? What if a World War would break out? The faces I paint would become of all colours. I see the world through my eyes, but I don’t express what my eyes see, but rather what my eyes feel. Deformation, sarcasm, sordid scenes. But I’m still anchored to a reality which is unbearable, which no eyes, no hands, no body can stand. What if I would liberate myself from material reality? What if only my feeling would be the matter and the result, because feeling, after all, is always and everywhere the one and only source of every creation? What if shapes and colours would be my only palette, like it was for the primitive man? What if feeling was a door towards a higher form of knowledge? We ought to elevate art to its essence.

But what with those which never had the right to feel publicly? What about those who blend into machines and create seemingly the illusion of movement and progress? What with those which have their hands as their only valuable good? We can look to those machines as promises of a bright future. Or we can distance ourselves from reality and look closely with new eyes at those hands mistreated by time. The eyes not of every day, but eyes that strive for a new consciousness, an objective, dialectical consciousness.

Or perhaps sounds can’t express anything at all and we only feel through mediated forms of communication. If we feel at all. Music perhaps can’t express anything except itself. And reproduce anything except itself.

Stimulation/Expression/Mimesis (II)

Expression seems still unidirectional, totalizing, totalitarian. First of all, one presses, which is a violent action which, following social rules, has to have a justified object. Second of all, there seems to be only one possible feeling to be transferred. Are feelings transferable? We rather said they belong to the realm of the individual. There might be sensuous cultural codes which can be stimulated in a particular context, but their exact communication is rather poor or, seen from the other side, wonderfully plural. That word, stimulation, is rather suggestive. I don’t press out, or transfer meaning, I stimulate a context, a possibility of networks of feeling, thought and action. Thirdly, where lies the context of the performance, the sounding work? If only ex-pressing counts, what is the time and space we inhabit together in the moment of performance?

If expression is the mediation between mimetic performance and rational construction, it is necessarily crossed by reconciliation. If we escape from dualism and talk about performing bodies, then we don’t even reconcile, we are together in time and space. In any case, we don’t press out, we share out with the hope of finding a point of encounter or a moment of stimulation. Aus-teilen.

 

 

10/IX/2023

2.

Sometimes I wish I would suddenly forget all the music I have heard during all these years. Sometimes I wish my ears would never trigger any thought. Sometimes I wish my touch would not pass any information through nerves when approaching a white key. Sometimes I wish my blood pressure wouldn’t become higher and I wouldn’t start hyperventilating when approaching a climax. Sometimes I wish I wouldn’t know what a Sarabande is. Sometimes I just wish to know what I am actually doing. It has been so many years. So many possibilities of escape. But here I am, sitting before a black mirror. Sorting out once more the misery of learning an invented language which is nevertheless dead forever, locking myself into a wooden prothesis which makes my body fight between the stiffness of the white limit and the wish for any kind of freedom and inflecting self-slavery every fucking day of my life since I can remember.

What would be of those dots and lines without my self-slavery? What would be of those sounds without my blood pressure? What would be of that wooden furniture without me crying for it? Wood, paper, ink, noise, flesh.

1841, Leipzig

Surely, I can sight-read this. Easy. I approach my fingers to the wood and start pressing keys. Many need to be pressed at the same time, there are few which try to escape the dictatorship of homophony. Right away, an imitation. A bit hidden. It is comfortable, my fingers seem to like it, they don’t need to coordinate in impossible combinations. My breath is stable, serene, moves in slow waves. Suddenly, a hint of destructive nostalgia invades my body. Nostalgia is forever distant, as distant is the codified, hieroglyphic language of ferne Philosophie. In some moments, I seem to be hanging by a thread, suspended in air. My feet dig into the floor and my bottom tries to reach heaven. In dissonance. But soon a little modulation which doesn’t allow anything, but the bitter taste of disappointment. One time. Two. Three. Breath faster, deeper finger pressure, fingers start to incoordinate. Repetition. Noch einmal. A recap is like a present you have expected for a long time, but which ends up being the ugly shoes you already have hidden at your room. But this one is somehow special. A risky jump. I sound hasty, but nevermind, the dissonance is heavenly. Sadomasochism. Und nochmal. Fingers stop. Hände weg. Totemic silence. Comeback to uncodified noises.

 

Philosophy is prose. Its consonants. Distant philosophy sounds like poetry – because every call into the distance becomes a vowel. On both of its sides or, surrounding philosophy, lies + and minus poetry. Thus, in the distance everything becomes poetry-poem. Actio in distans. Distant mountains, distant people, distant events, etc., everything becomes romantic, quod idem est – from this results our essentially poetic nature. A choir lies also in the untouching place of distance. In time and language. Their language lies far. Incomprehensible sounds articulated in dead grammars. Thus God. The mystical lamb, which embodies all possible meanings, because we can’t formulate his language. 

 

 

***

 

Any sound can be preceded, sound simultaneously or be followed by any other sound. The success of the project will depend on the contextual and formal conditions and the dexterity and spirit of the composer. Let’s observe the flow of time:

The fourth is sometimes positioned as a foundation; but when this happens, the fourth has a bond of relative rather than absolute compatibility with the other consonances of the harmony.

Fourth intervals are ambiguous, because any member of the chord can function as a fundamental. Thus, 4ths chords are rarely used as dissonant structures, because of its intervallic construction.

1925, Moscow

I open the score. The paper looks blacker than I would desire. Nevermind. Notes carry me away. That’s sight-reading. You seem to be in a train in which you only see coloured lines that never form into landscape. In any case, I try. Lots of demi-semi-quavers, very slow though. Weird crossings and jumps. Oh, fuck, I missed that chord. What’s that note on the bass? Can’t even read it. Oh oh oh, messy chord, will I be able to read it? …saved. Again crossing. Wait, some things seem to be repeating. Can’t really decode it, but something lies there. Don’t think, play! You see? You missed the climax! I’ll practise a bit the scale right before and will try to play it again. Again the scale. Again. Now… jump! Okay, done. Again the climax repeated? That feels strange. It’s like ejaculating two times in the interval of 10 seconds, highly improbable. At least to me. It has a metal flavour, a machine scent. Beginning slowed down. Descent into darkness.

Okay, I will try again. In fact, everything seems to repeat a couple of times, even the climax, as if it was an imposed rule, a mechanical form of architecture, trying to get away from my breath and my moves. Do machines express something? Everything repeats anyhow two times, invariably. I didn’t realise when I heard it before in YouTube. Wait, wait. Why is suddenly everything made of fourths and sevenths? Wait. 4 + 4 = 7. A hidden network of infinite colourful fourths starts to appear under my eyes. A spider web crossed by moonlight and smoke. But as long as I keep playing it seems that my arms become loser and I need to sit deeply on the bench, as if embracing the wooden elephant. I seem to perform a ritual in which motors, angles, and mysterious forces seem to take themselves by the hand. I love the ending. Feels like being free. Feels like inflicting violence on the wood, giving back to it my tears. I feel powerful.

Ancient life was all silence, but with the invention of machines, Noise was born. To be convinced of the variety and beauty of noises, one needs only think of the rumbling of thunder, the whistling of wind and of the full, solemn and white breath of a city at night, when all lights are switched off and noises appear in shyness. When space is given for their appearance:

I call you to life, O mysterious forces!

Drowned in the obscure depths

of the creative spirit, timid

shadows of life, to you I bring audacity!

 

 

 

***

 

1922, Frankfurt

 

An antique ostinato. Where bows and jumps are no longer. Where one cannot expect the skirt to accidently reveal secrets, because there ought to be no secrets. Where joy is frivolity. When men have died along and along, what is left is the sobriety of night. A night that passes by and takes us up in penelopian possession. In smoke glass. In tears. Glass full of Irish whisky. Cigar smoke. Blue notes which nevertheless penetrate like a needle and slowly cross my epithelium, then my muscles and my blood vessels. Always an antique, hypnotic, dangerous ostinato, which slowly cancels my thought, my moves. Just my breath is left, that same breath which was taken from millions of men, succumbed to the promise of light and motors. The sound of spilled blood and moans is no longer dissonant, sevenths and ninths take place on our daily sequence. No scandal, no outrage, no chance of hearing calling voices. Therefore a man, who got back for himself a music to his measure, to his night, to his time. A time where poetry ought to be possible, one should only ask which kind. Poetry which carefully takes you by the neck and makes you watch through the window. A book of revelations.

 

As our airplanes grew even better

We flew yet higher and higher

The oceans were soon mastered

And even the mountains humbled.

I had been seized with the fever

Of building cities, and of oil.

And all my thoughts were of machines and the

Attainment of even greater speed.

I forgot in my exertions

My own name and identity

And in the urgency of my searching

Forgot the final goal I sought.

But I beg you

To come to me and

To give me water

And place a pillow under my head

And to assist me, for

I do not wish to die.

 

P.F.B., N., V.P., J.B., L.R., A.S., B.B.

 

18/IX/2023

In

Click to see Shots of the first short movie, “The absent presence”

Cinematography: Anna_tena

Edit and Sound Design: Stefan Durst
Written and directed by Arash Rokni
Camera Assistant: Miguelvalles
Man: Daniel Borovitzky
Woman: Nare Karoyan 

Unfortunately, due to copyright issues with the music used in the film, I’m still unsure how to share it with you. For those who are very curious, feel free to message me privately, and I’ll send you the link.